In Nederland wordt er helaas weer en leeftijdsgrens getrokken, deze was eerst 30 jaar maar wordt later 35 jaar. Stefanie is 31 en we hebben een mooi evaluatierapport van Henk Eilander over de vorderingen van Stefanie. Vol goede moed gaan we in gesprek met medewerkers van het centrum. Onze teleurstelling is oneindig groot als we op 10 oktober horen dat Stefanie nog niet naar het DTC mag komen. De reden: er zijn nog geen overeenkomsten met zorgverzekeraars voor patiënten als Stefanie: patiënten die al anderhalf jaar met behulp van familie vooruit proberen te komen. De focus ligt in eerste instantie op patiënten met ernstig hersenletsel in de post-acute fase (binnen een half jaar na het trauma) en op mensen met een lichter letsel die vooral de laatste stap naar zelfstandigheid kunnen maken. 

Stefanie krijgt dus geen groen licht voor opname en ook niet voor dagprogramma’s. We zouden haar graag één keer per maand willen laten behandelen om haar cognitieve vermogens te verbeteren. We willen alles zelf betalen. Maar zelfs dat kan niet. Het DTC is er niet voor Stefanie, net als destijds Leypark in Tilburg. 

Na deze zoveelste teleurstelling laten we de behandelmogelijkheden in Nederland voor wat ze zijn. We richten onze blik op Atlanta, op het Shepherd Pathways zelf. Hier wordt niet gevraagd naar leeftijd of een zorgverzekering. Hier kijken ze naar de mens.